wystawy
Ja to ktoś inny / Bruce Nauman / Krzysztof Niemczyk
22.09. - 28.10.2017
W ramach Warsaw Gallery Weekend zapraszamy na wystawę Ja to ktoś inny, na której powstałe pod koniec lat 60. autoportrety i portrety Krzysztofa Niemczyka zostają zestawione z filmem Bruce’a Naumana Flesh White to Black to Flesh z 1968 roku. W ekspresyjnych obrazach o androgynicznym charakterze Niemczyk podejmuje temat swojej tożsamości, zmieniając swoją twarz przesadnym makijażem przypominającym maskę. Film Naumana przedstawia artystę podczas malowania nagiego ciała i twarzy – najpierw na biało, następnie na czarno, a w końcu zupełnie ścierającego farbę po to, by ostatecznie ukazać się widzowi bez charakteryzacji.
Flesh White to Black to Flesh eksploruje obszary pozornych różnic i faktycznego podobieństwa, stanowiącego kwintesencję człowieczeństwa. Praca Naumana i obrazy Niemczyka, chociaż powstały w całkiem różnych sytuacjach społeczno-politycznych, pochodzą z tego samego czasu i opierają się na podobnym geście malowania własnego ciała. To, co przywykliśmy uważać za kamuflaż, staje się w ich przypadku komunikatem i językiem prawdy.
Krzysztof Niemczyk (1938-1994)
Urodził się w Warszawie, mieszkał i tworzył w Krakowie.
Był pisarzem, malarzem, sytuacjonistą, akcjonistą, autorem m.in. ponad dwudziestu opowiadań (z których zachowały się tylko dwa), a przede wszystkim napisanej w latach 1965-1968 powieści Kurtyzana i pisklęta, czyli Krzywe zwierciadło namiętnego działania albo inaczej studium chaosu, która na pierwsze wydanie czekała ponad 30 lat, pomimo, że wówczas, gdy utwór znajdował się jeszcze w fazie maszynopisu, twórczością młodego pisarza zainteresowali się Maria Stangret i Tadeusz Kantor. To wówczas, przez krótki intensywny okres Niemczyk działał w kręgu Galerii Krzysztofory oraz warszawskiej Galerii Foksal, choć nigdy nie wystawiał tam swoich prac, spełniając się w realizowanych w przestrzeni publicznej akcjach i spontanicznych happeningach, o których Anka Ptaszkowska pisała: "W latach sześćdziesiątych uliczne akcje organizowane przez artystów nazywano happeningami, nadając im społecznie usankcjonowany, legalny charakter tak zwanych działań artystycznych. Niemczyk z ochrony tej nie korzystał, a ramy sztuki rozsadzał, tak jak śmiało nadwerężał ograniczenia życia."
Ostatecznie doszło do zerwania relacji między Niemczykiem i Kantorem, co znacząco przyczyniło się do marginalizacji Niemczyka i jego społeczno-artystycznego wykluczenia. Jak wspomina Anka Ptaszkowska "Niemczyk nie był zainteresowany władzą i Galeria Foksal nie była jego terenem. Natomiast samo istnienie kogoś takiego jak Niemczyk podważało istotnie pozycję Kantora, ujawniając rozdźwięk między werbalizmem artystycznych manifestów, a żywym doświadczaniem zawartych w nich idei."
Niemczyk tworzył w latach 60. XX w., totalitarnej rzeczywistości PRL-u, którą, sposobem w jaki żył nieustannie podważał. Istniał poza systemem społecznym i politycznym, kwestionował zasady działania społeczeństwa socjalistycznego. Podobnie prawdopodobnie negowałby każde narzucone odgórnie realia, w jakich przyszłoby mu żyć. W Polsce długo pozostawał praktycznie nieznany, pomimo tego, że jego wydana we Francji powieść Kurtyzana i pisklęta… została tam okrzyknięta najwybitniejszym dziełem polskiej literatury XX w. Przez jednych nazywany geniuszem, przez innych wariatem, budzący skrajnie różne emocje i wspomnienia, był represjonowany przez władzę, zamykany w więzieniach i szpitalach psychiatrycznych.
Jego legendarne mieszkanie, które w latach 60. było mekką polskiego ruchu hippisowskiego i które w 1965 r. odwiedził Allan Ginsberg, zostało zniszczone. To, co po nim pozostało to powieść, kilka opowiadań, fascynująca, wyrafinowana pod względem literackiego stylu korespondencja z nielicznymi przyjaciółmi, w tym z Anką Ptaszkowską, która w największym stopniu przyczyniła się do popularyzacji jego postaci, a także prezentowane na wystawie w Fundacji Arton obrazy oraz fotografie, dokumentujące nie tylko jego „akcje” i happeningi, ale także jego samego, charakteryzowanego na wiele sposobów, nienaturalnie pięknego, ozdobionego teatralnymi makijażami. Z mozaiki zdjęć i z powieści o Kurtyzanie, swoistej alter ego autora, wyłania się obraz Niemczyka jako jedynego w XX w. polskiego artysty queer.
Bruce Nauman (ur. 1941)
Bruce Nauman jest jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych artystów współczesnych. Jego filmy i prace wideo z lat 60. i 70. należą do szczególnie istotnych dokonań w obszarze sztuki nowych mediów. W swoich konceptualnych realizacjach Nauman używa swojego ciała jako medium, wykonując w swojej pracowni przed kamerą powtarzające się czynności. Zabieg ten służył mu między innymi do analizy samego procesu tworzenia i powstawania sztuki. Powstałe w ten sposób filmowe zapisy są jednak czymś więcej, stawiając pytania o podmiotowość twórcy, i szerzej: o kondycję współczesnego człowieka.
Nauman pracuje także z innymi mediami: instalacją, grafiką, rzeźbą, performance i fotografią.
***
Prace na wystawie dzięki uprzejmości Moniki Niemczyk, Anki Ptaszkowskiej, Electronic Arts Intermix oraz Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
kuratorka: Marika Kuźmicz display: Agnieszka Lasota i Fontarte Studio
Podczas WGW wystawa będzie również czynna w piątek 22 września 17:00-21:00 oraz w sobotę i niedzielę, 23-24 września, 12:00–19:00
www.warsawgalleryweekend.pl
W ramach Warsaw Gallery Weekend zapraszamy na wystawę Ja to ktoś inny, na której powstałe pod koniec lat 60. autoportrety i portrety Krzysztofa Niemczyka zostają zestawione z filmem Bruce’a Naumana Flesh White to Black to Flesh z 1968 roku. W ekspresyjnych obrazach o androgynicznym charakterze Niemczyk podejmuje temat swojej tożsamości, zmieniając swoją twarz przesadnym makijażem przypominającym maskę. Film Naumana przedstawia artystę podczas malowania nagiego ciała i twarzy – najpierw na biało, następnie na czarno, a w końcu zupełnie ścierającego farbę po to, by ostatecznie ukazać się widzowi bez charakteryzacji.
Flesh White to Black to Flesh eksploruje obszary pozornych różnic i faktycznego podobieństwa, stanowiącego kwintesencję człowieczeństwa. Praca Naumana i obrazy Niemczyka, chociaż powstały w całkiem różnych sytuacjach społeczno-politycznych, pochodzą z tego samego czasu i opierają się na podobnym geście malowania własnego ciała. To, co przywykliśmy uważać za kamuflaż, staje się w ich przypadku komunikatem i językiem prawdy.
Krzysztof Niemczyk (1938-1994)
Urodził się w Warszawie, mieszkał i tworzył w Krakowie.
Był pisarzem, malarzem, sytuacjonistą, akcjonistą, autorem m.in. ponad dwudziestu opowiadań (z których zachowały się tylko dwa), a przede wszystkim napisanej w latach 1965-1968 powieści Kurtyzana i pisklęta, czyli Krzywe zwierciadło namiętnego działania albo inaczej studium chaosu, która na pierwsze wydanie czekała ponad 30 lat, pomimo, że wówczas, gdy utwór znajdował się jeszcze w fazie maszynopisu, twórczością młodego pisarza zainteresowali się Maria Stangret i Tadeusz Kantor. To wówczas, przez krótki intensywny okres Niemczyk działał w kręgu Galerii Krzysztofory oraz warszawskiej Galerii Foksal, choć nigdy nie wystawiał tam swoich prac, spełniając się w realizowanych w przestrzeni publicznej akcjach i spontanicznych happeningach, o których Anka Ptaszkowska pisała: "W latach sześćdziesiątych uliczne akcje organizowane przez artystów nazywano happeningami, nadając im społecznie usankcjonowany, legalny charakter tak zwanych działań artystycznych. Niemczyk z ochrony tej nie korzystał, a ramy sztuki rozsadzał, tak jak śmiało nadwerężał ograniczenia życia."
Ostatecznie doszło do zerwania relacji między Niemczykiem i Kantorem, co znacząco przyczyniło się do marginalizacji Niemczyka i jego społeczno-artystycznego wykluczenia. Jak wspomina Anka Ptaszkowska "Niemczyk nie był zainteresowany władzą i Galeria Foksal nie była jego terenem. Natomiast samo istnienie kogoś takiego jak Niemczyk podważało istotnie pozycję Kantora, ujawniając rozdźwięk między werbalizmem artystycznych manifestów, a żywym doświadczaniem zawartych w nich idei."
Niemczyk tworzył w latach 60. XX w., totalitarnej rzeczywistości PRL-u, którą, sposobem w jaki żył nieustannie podważał. Istniał poza systemem społecznym i politycznym, kwestionował zasady działania społeczeństwa socjalistycznego. Podobnie prawdopodobnie negowałby każde narzucone odgórnie realia, w jakich przyszłoby mu żyć. W Polsce długo pozostawał praktycznie nieznany, pomimo tego, że jego wydana we Francji powieść Kurtyzana i pisklęta… została tam okrzyknięta najwybitniejszym dziełem polskiej literatury XX w. Przez jednych nazywany geniuszem, przez innych wariatem, budzący skrajnie różne emocje i wspomnienia, był represjonowany przez władzę, zamykany w więzieniach i szpitalach psychiatrycznych.
Jego legendarne mieszkanie, które w latach 60. było mekką polskiego ruchu hippisowskiego i które w 1965 r. odwiedził Allan Ginsberg, zostało zniszczone. To, co po nim pozostało to powieść, kilka opowiadań, fascynująca, wyrafinowana pod względem literackiego stylu korespondencja z nielicznymi przyjaciółmi, w tym z Anką Ptaszkowską, która w największym stopniu przyczyniła się do popularyzacji jego postaci, a także prezentowane na wystawie w Fundacji Arton obrazy oraz fotografie, dokumentujące nie tylko jego „akcje” i happeningi, ale także jego samego, charakteryzowanego na wiele sposobów, nienaturalnie pięknego, ozdobionego teatralnymi makijażami. Z mozaiki zdjęć i z powieści o Kurtyzanie, swoistej alter ego autora, wyłania się obraz Niemczyka jako jedynego w XX w. polskiego artysty queer.
Bruce Nauman (ur. 1941)
Bruce Nauman jest jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych artystów współczesnych. Jego filmy i prace wideo z lat 60. i 70. należą do szczególnie istotnych dokonań w obszarze sztuki nowych mediów. W swoich konceptualnych realizacjach Nauman używa swojego ciała jako medium, wykonując w swojej pracowni przed kamerą powtarzające się czynności. Zabieg ten służył mu między innymi do analizy samego procesu tworzenia i powstawania sztuki. Powstałe w ten sposób filmowe zapisy są jednak czymś więcej, stawiając pytania o podmiotowość twórcy, i szerzej: o kondycję współczesnego człowieka.
Nauman pracuje także z innymi mediami: instalacją, grafiką, rzeźbą, performance i fotografią.
***
Prace na wystawie dzięki uprzejmości Moniki Niemczyk, Anki Ptaszkowskiej, Electronic Arts Intermix oraz Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
kuratorka: Marika Kuźmicz display: Agnieszka Lasota i Fontarte Studio
Podczas WGW wystawa będzie również czynna w piątek 22 września 17:00-21:00 oraz w sobotę i niedzielę, 23-24 września, 12:00–19:00
www.warsawgalleryweekend.pl
