wystawy
If you dont know me by now, you will never never never know me
Zapraszamy ostatniego dnia wystawy (30.10., niedziela) w godz. 12-18
Uczestniczki: Sanja Iveković, Natalia LL, Jolanta Marcolla, Letítia Parente, Ewa Partum, Martha Rosler, Lisa Steele
Warsaw Galllery Weekend 2016
Wernisaż: 23.09 (Piątek) 17-21
24-25.09 (Sobota-Niedziela) 12-19
Godziny otwarcia po Warsaw Gallery Weekend:
12-18
Wystawa otwarta do 30.10.2016
Wystawa w Fundacji Arton prezentuje, w jaki sposób kobiety artystki tworzyły własny język artystyczny. Zebrane filmy i wideo pomimo, że powstały w różnych kontekstach polityczno-społecznych – w Polsce, w byłej Jugosławii, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Brazylii – poruszają pokrewne tematy. Prace Letítii Parente (1930-1991), Marthy Rosler (ur. 1943), Sanji Iveković (ur. 1949) oraz Jolanty Marcolli (ur. 1950) opowiadają o schematach funkcjonowania kobiet w społeczeństwie. Jolanta Marcolla w pracy „Kiss“ (1975) odnosi się do uprzedmiotowienia wizerunku kobiety w kulturze masowej, natomiast Iveković w realizacji „Make up, make down“ (1978) odsłania kulisy tego samego zjawiska, pokazując proces wykonywania makijażu. Kanoniczne wideo Rosler „Semiotics of the Kitchen“ (1975) oraz praca Parente „Zadanie I“ (1982), to krytyka odgórnego przypisywania kobietom tradycyjnych ról społecznych.
Za pomocą kamer artystki opowiadają osobiste historie, tworzą autoportrety i dzienniki przeżyć. Razem z nową perspektywą, jaką było pojawienie się wideo, przyszły także przenośnei lekkie kamery. Niewymagająca postprodukcji taśma umożliwiła tworzenie filmów bez angażowania dużej ekipy. Obraz mógł być rejestrowany w dowolnym momencie, bez wcześniejszych przygotowań. Polskie artystki, dla których w tamtym okresie technika wideo była zazwyczaj niedostępna, używały kamer filmowych oraz taśm 8 i 16 mm.
Takimi właśnie intymnymi zapisami filmowymi są prace to: Lisy Stelee „Birthday Suit with Scars and Defects“(1974) i Natalii LL „Impresje“ (1973.) Film Stelee to dokumentacja jej własnego ciała, jego defektów, blizn i śladów jako zapisu przeżyć i doświadczeń. Praca Natalii LL jest radosną, spontaniczną opowieścią o własnej cielesności i o jej odczuwaniu.
Z kolei Ewa Partum w pracy „Kino tautologiczne“ (1974), sięgając po medium filmowe, krytycznie odnosi się do języka obowiązującego w zdominowanym przez mężczyzn-artystów świecie sztuki
Prace na wystawie dzięki uprzejości LUX London, the Letícia, Parente Foundation, VTape i lokal_30
Uczestniczki: Sanja Iveković, Natalia LL, Jolanta Marcolla, Letítia Parente, Ewa Partum, Martha Rosler, Lisa Steele
Warsaw Galllery Weekend 2016
Wernisaż: 23.09 (Piątek) 17-21
24-25.09 (Sobota-Niedziela) 12-19
Godziny otwarcia po Warsaw Gallery Weekend:
12-18
Wystawa otwarta do 30.10.2016
Wystawa w Fundacji Arton prezentuje, w jaki sposób kobiety artystki tworzyły własny język artystyczny. Zebrane filmy i wideo pomimo, że powstały w różnych kontekstach polityczno-społecznych – w Polsce, w byłej Jugosławii, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Brazylii – poruszają pokrewne tematy. Prace Letítii Parente (1930-1991), Marthy Rosler (ur. 1943), Sanji Iveković (ur. 1949) oraz Jolanty Marcolli (ur. 1950) opowiadają o schematach funkcjonowania kobiet w społeczeństwie. Jolanta Marcolla w pracy „Kiss“ (1975) odnosi się do uprzedmiotowienia wizerunku kobiety w kulturze masowej, natomiast Iveković w realizacji „Make up, make down“ (1978) odsłania kulisy tego samego zjawiska, pokazując proces wykonywania makijażu. Kanoniczne wideo Rosler „Semiotics of the Kitchen“ (1975) oraz praca Parente „Zadanie I“ (1982), to krytyka odgórnego przypisywania kobietom tradycyjnych ról społecznych.
Za pomocą kamer artystki opowiadają osobiste historie, tworzą autoportrety i dzienniki przeżyć. Razem z nową perspektywą, jaką było pojawienie się wideo, przyszły także przenośnei lekkie kamery. Niewymagająca postprodukcji taśma umożliwiła tworzenie filmów bez angażowania dużej ekipy. Obraz mógł być rejestrowany w dowolnym momencie, bez wcześniejszych przygotowań. Polskie artystki, dla których w tamtym okresie technika wideo była zazwyczaj niedostępna, używały kamer filmowych oraz taśm 8 i 16 mm.
Takimi właśnie intymnymi zapisami filmowymi są prace to: Lisy Stelee „Birthday Suit with Scars and Defects“(1974) i Natalii LL „Impresje“ (1973.) Film Stelee to dokumentacja jej własnego ciała, jego defektów, blizn i śladów jako zapisu przeżyć i doświadczeń. Praca Natalii LL jest radosną, spontaniczną opowieścią o własnej cielesności i o jej odczuwaniu.
Z kolei Ewa Partum w pracy „Kino tautologiczne“ (1974), sięgając po medium filmowe, krytycznie odnosi się do języka obowiązującego w zdominowanym przez mężczyzn-artystów świecie sztuki
Prace na wystawie dzięki uprzejości LUX London, the Letícia, Parente Foundation, VTape i lokal_30
