wystawy
Formy nikłe. Ludmiła Popiel & Jerzy Fedorowicz
otwarcie: 13.09. 19-21.00
wystawa: 14.09 - 9.11.
kuratorzy: Marika Kuźmicz, Łukasz Mojsak
współpraca; Agnieszka Popiel
Wystawa Formy Nikłe jest prezentacją twórczości dwojga artystów: Ludmiły Popiel (1929-1988) oraz Jerzego Fedorowicza (1929-2018), stanowiącej wyjątkowy przykład trwającej i rozwijającej się przez dekady współpracy i porozumienia
Jakkolwiek większość prac Popiel i Fedorowicz sygnowali osobno, to z perspektywy czasu widać wyraźnie, że poszczególne realizacje stanowią swoisty wizualny, intelektualny i pozawerbalny dialog.
W latach 60. gdy głównym polem ich twórczości było malarstwo, jak i później, gdy artyści około 1970 r. zwrócili się ku konceptualizmowi - to ten zwrot jest, poza zagadnieniem współpracy, kwestią którą przybliża wystawa. Dzięki obrazom z lat 60 i 70, pochodzącym z domowego archiwum Popiel i Fedorowicza, możliwe jest zaobserwowanie tej zmiany - od tworzenia prac, które oni sami określali jako „wizualne gry”, ku efemerycznym realizacjom, podejmującym pytania o rolę sztuki, o status dzieła, o zasadność akcentowania swojego autorstwa.
Od ok. 1965 r. powstawały płótna oparte o efekty złudzeń optycznych – cykle w których twórcy, dążąc do obiektywizacji sztuki, pragnęli odwoływać się raczej do fizjologii zmysłu ludzkiego wzroku, niż odczuć, skojarzeń czy intuicji. Ludmiła Popiel eksplorowała wówczas także problemy ruchu i przestrzeni. Tworząc cykl Labirynty, podporządkowywała kolor rytmowi, poprzez powielanie pasów barw, później wprowadzając fosforyzujące kolory, co wzmagało efekt złudzenia ruchu i migotania. W tym samym okresie Jerzy Fedorowicz pracował nad Kompozycjami, również malowanymi w oparciu o określone zasady. Powtarzającym się motywem są podstawowe formy geometryczne: koło czy kwadrat, które na płaszczyźnie obrazu, dzięki zastosowanym zabiegom, „znikają” lub „pojawiają się” dla naszego wzroku.
Około 1970 r. Popiel i Fedorowicz radykalizują swoją postawę, koncentrując się na pytaniach o istotę sztuki. Powstają wówczas obrazy takie jak Zapis- fizyczna struktura obrazu – konceptualne autorefleksyjne prace, zwiastujące okres, w którym artyści podejmą konceptualną grę z problemem autorstwa i indywidualności w sztuce i zaczną podpisywać swoje realizacje, jako wspólne.
Tytuł wystawy Formy nikłe nawiązuje do scenariusza innej, niezrealizowanej ostatecznie prezentacji obojga artystów, która miała być manifestacją ich postawy i przekonania o nadprodukcji dzieł sztuki (Fedorowicz i Popiel wycofali się z prac nad nią w zawiązku z wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego w 1981 r.).
Wystawa zapowiada pierwszą monografię poświęconą twórczości Ludmiły Popiel i Jerzego Fedorowicza, która ukaże się w 2019 r.
Lokal przy ulicy Foksal 11 jest wykorzystywany na cele kulturalne przez Fundację Arton dzięki pomocy Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy
wystawa: 14.09 - 9.11.
kuratorzy: Marika Kuźmicz, Łukasz Mojsak
współpraca; Agnieszka Popiel
Wystawa Formy Nikłe jest prezentacją twórczości dwojga artystów: Ludmiły Popiel (1929-1988) oraz Jerzego Fedorowicza (1929-2018), stanowiącej wyjątkowy przykład trwającej i rozwijającej się przez dekady współpracy i porozumienia
Jakkolwiek większość prac Popiel i Fedorowicz sygnowali osobno, to z perspektywy czasu widać wyraźnie, że poszczególne realizacje stanowią swoisty wizualny, intelektualny i pozawerbalny dialog.
W latach 60. gdy głównym polem ich twórczości było malarstwo, jak i później, gdy artyści około 1970 r. zwrócili się ku konceptualizmowi - to ten zwrot jest, poza zagadnieniem współpracy, kwestią którą przybliża wystawa. Dzięki obrazom z lat 60 i 70, pochodzącym z domowego archiwum Popiel i Fedorowicza, możliwe jest zaobserwowanie tej zmiany - od tworzenia prac, które oni sami określali jako „wizualne gry”, ku efemerycznym realizacjom, podejmującym pytania o rolę sztuki, o status dzieła, o zasadność akcentowania swojego autorstwa.
Od ok. 1965 r. powstawały płótna oparte o efekty złudzeń optycznych – cykle w których twórcy, dążąc do obiektywizacji sztuki, pragnęli odwoływać się raczej do fizjologii zmysłu ludzkiego wzroku, niż odczuć, skojarzeń czy intuicji. Ludmiła Popiel eksplorowała wówczas także problemy ruchu i przestrzeni. Tworząc cykl Labirynty, podporządkowywała kolor rytmowi, poprzez powielanie pasów barw, później wprowadzając fosforyzujące kolory, co wzmagało efekt złudzenia ruchu i migotania. W tym samym okresie Jerzy Fedorowicz pracował nad Kompozycjami, również malowanymi w oparciu o określone zasady. Powtarzającym się motywem są podstawowe formy geometryczne: koło czy kwadrat, które na płaszczyźnie obrazu, dzięki zastosowanym zabiegom, „znikają” lub „pojawiają się” dla naszego wzroku.
Około 1970 r. Popiel i Fedorowicz radykalizują swoją postawę, koncentrując się na pytaniach o istotę sztuki. Powstają wówczas obrazy takie jak Zapis- fizyczna struktura obrazu – konceptualne autorefleksyjne prace, zwiastujące okres, w którym artyści podejmą konceptualną grę z problemem autorstwa i indywidualności w sztuce i zaczną podpisywać swoje realizacje, jako wspólne.
Tytuł wystawy Formy nikłe nawiązuje do scenariusza innej, niezrealizowanej ostatecznie prezentacji obojga artystów, która miała być manifestacją ich postawy i przekonania o nadprodukcji dzieł sztuki (Fedorowicz i Popiel wycofali się z prac nad nią w zawiązku z wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego w 1981 r.).
Wystawa zapowiada pierwszą monografię poświęconą twórczości Ludmiły Popiel i Jerzego Fedorowicza, która ukaże się w 2019 r.
Lokal przy ulicy Foksal 11 jest wykorzystywany na cele kulturalne przez Fundację Arton dzięki pomocy Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy
